piątek, 28 stycznia 2011

Już po pierwszych egzaminach

Właśnie wróciliśmy z Gorzowa, gdzie Aga zdawała egzaminy. Były 4 - historia, geografia, informatyka i fizyka. Ocenki 6, 5, 4, 3 (ułożone nie w tej kolejności co przedmioty ;). Nauczyciele byli mili i starali się szukać tego co Aga umie, wierząc, że umie. Starali się, aby było to jak najmniej stresujące - ale oczywiście nie zawsze udawało się, ponieważ sama sytuacja jest dosyć stresująca.

Jak zwykle okazało się, że najlepiej poszły egzaminy z przedmiotów, które Agatka najbardziej lubi, i w przygotowanie do których włożyła najmniej wysiłku. Np. egzamin z takiej informatyki dotyczył tego co ona na codzień stosuje, paru pożytecznych funkcji musiała się douczyć i już. Więc nikogo nie powinno dziwić, że poszło jej z tego przedmiotu świetnie. Natomiast fizyki Agatka nie lubi i już.... i nie pomaga fakt "posiadania taty fizyka". Więc wiele zapomniała, pogubiła, nawet to co umiała robić naprawdę świetnie w domu, tam jej nie poszło. Po prostu gdy raz się zacięła, to już na amen i nie pomogły próby wyciągania z niej wiedzy, patrzyła na egzaminującą ją panią i powtarzała cicho "nienawidzę fizyki". Zastanawiam się co tym faktem zrobić. I nie chodzi tutaj o ocenę (jest uczciwa, a ja jestem zadowolona) ani nawet o fizykę, bo jest to tylko ocena z egzaminu, a nie z wiedzy, a tym bardziej nie z pracy jaką wykonała. Zastanawiam się, czy można Agacie pomóc, aby była odważniejsza, aby nie zniechęcała się po pierwszym niepowodzeniu. Aby nie ustalała zawczasu, że czegoś i tak nie jest w stanie się nauczyć, czy zrozumieć. Aby była aktywna intelektualnie. Hm? 

A swoją drogą ciekawym jesteśmy narodem (bo jakoś jestem przekonana, że nie dotyczy to tylko nauczycieli). Po każdym egzaminie (za wyjątkiem informatyki) nauczyciele pokazywali mi "Aga jeszcze nie umie tego i tamtego i jeszcze tego.... i ani słowa o tym, że umie to i tamto i jeszcze to. Jakoś tak jesteśmy przyzwyczajeni, że wskazujemy na braki a rzadko widzimy potrzebę wskazywania na zalety. Oczywiście na braki warto wskazać, ale nie wolno pomijać zalet, aby nie podeptać takiego młodego człowieka.

Poza egzaminami dostaliśmy też trochę lekcji życiowych. Nasze mieszkanie w Gorzowie jest już sprzedane, więc postanowiłam, że będziemy mieszkać w akademiku, aby nie siedzieć na głowie żadnemu z moich gorzowskich przyjaciół. Wynajęłam pokój w akademiku i cóż przypomniałam sobie jak to drzewiej bywało. Dla mnie było to przypomnienie, nad którym mogłam przejść do porządku dziennego, dla Agi był to szok. I nie chodzi o to, że studenci imprezowali, bo nie imprezowali. Generalnie uczyli się do kolokwiów. Ale przy tym robili bardzo dużo hałasu i to w godzinach nocnych. Przypalona w nocy jajecznica,, której zapach mieszał się z zapachem dymu z papierosów. "Czarna masz cebulę" - taki okrzyk gdzieś około północy, przez cały korytarz. Głośna muzyka włączona również około północy i to przy otwartych drzwiach. Dla mnie to drobiazg - poduszka na głowę i można spać. Dla Agatki, jak już pisałam wyżej, to szok. Tak więc na drugi dzień przeprowadziłam się do naszych przyjaciół, którzy mają dom i użyczyli nam swoje "poddasze". Uf było cicho i miło. Przeżycie w akademiku skłoniło Agatkę do podjęcia decyzji - jeśli pójdę na studia to tylko w Warszawie i będę mieszkać z Wami.

6 komentarzy:

  1. Gratuluję zdanych egzaminów!
    Pozdrawiam
    Beata

    OdpowiedzUsuń
  2. Gratuluję egzminów!
    Tak trudno uczyć się czegoś, co wydaje nam się nie interesujące, a jednocześnie przecież cała przyroda może być fascynująca. A fizyka do przyrody się zalicza. Może da się znaleźć sposóbna fizykę :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Gratulacje dla Agatki! Brawo!
    A tu ciekawy link o fizyce:
    http://fizyka.dk/jak-polubic-fizyke.html

    Pozdrawiamy serdecznie,
    Magda i Ania
    ps. grałyśmy wczoraj w wojnę Waszą metodą :) Było super, chociaż Ania przecież jeszcze nie zna tabliczki mnożenia, ale część działań wykonywała sama :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Gratulacje dla Agatki! :-) dzieci szkolne tez wielu rzeczy nie umieją, a nawet, jak umiały to do końca roku szkolnego zdązyły to i owo pozapominać. tak, lubimy podkreślać braki. nauczyciele po prostu przyzwyczaili sie oceniać, a sami nie lubią być oceniani. No bo kto lubi??? A dzieciaki musżą co dzien żyć z tym, ze są oceniane, ich praca, wysiłek, a zbyt często myslą, ze to one są poddawane nieustannej ocenie.
    Mi dwoje nauczycieli doradzało,z e powinnam z jednym z dzieci chodzic na zajęcia dodatkowe, zeby czuło, ze jest w czymś dobre bo nie czuje. Ha, moje dzieci - zajęcia centrum nauki Kopernika od 2007 roku, na przyrodzie, architekturze, ceramice, aikido, capoeirze, na plastycznych w zachecie, Etnograficznym itd. itd. I sukcesy też. Nie pomyśleli, ze dziecko nie jest z gatunku tych "hej do przodu" co to wszędzie musi być pierwsze, najgłosniejsze i chwalić się kazdym osiagnieciem, bo jesteśmy różni. I wychowuję dzieci, by nie były chwalipiętami. Żeby były dumne, ale nie przechwalające się. Ale nauczyciele mają jakis obraz, sztancę. Dwa razy mi coś takiego powiedziano, dwa razy zrobiło mi się przykro. W szkole nie ma miejsca na dzieci subtelne?? ;-) Oczywiscie dwoje nauczycieli szkoły nie czyni, ale to dowód, ze warto mieć dystans i nie dać się zwariować.
    Uważam, że egzaminy zdane na dobre oceny, biorąc pod uwagę nerwy, że wszystko naraz, bez poprawek i drobnych kroczków. Brawo!!!:-))
    P.S. To moze idźcie juz do tego Centrum nauki Kopernika, najlepiej z tatą, tam jest dział Fizyka i jest niczym plac zabaw.

    OdpowiedzUsuń
  5. Krokodyl - naprawdę Twoje dzieci brały udział w takiej ogromnej ilości zajęć? Toż to szok.

    Zgadzam się z Tobą. Wydaje mi się, że nie należy na siłę nie wypychać dziecka do przodu, aby "się popisywało", czy to w szkole, czy to na przyjęciu u cioci. Są dzieci, które świetnie się czują w takich sytuacjach, są takie, które ich nie znoszą. Tym drugim trzeba dać szansę dorosnąć. Może kiedyś będą chciały. Przykładem tego jest moja starsza córka - kiedyś bardzo nieśmiałe dziecko. Dzisiaj, nadal indywidualistka, ale potrafiąca wyjść do przodu, a nawet przeciwstawić się "tłumowi".

    OdpowiedzUsuń
  6. Na zajęciach teatralnych u mojej przyjaciółki zjawiła się dziewczyna szalenie nieśmiała, chorobliwie wręcz. I tak się otworzyła na tych zajeciach, rozwinęła, że nabrała odwagi i zaczęła być atrakcyjna także w świecie szkolnym, zginęła gdzies ta nieśmiałość i nie tylko juz przyjaciele dostrzegli, ze to bardzo ciekawy człowiek. Na wszystko przychodzi własciwy czas. Nie wszyscy ludzie są słupami reklamowymi samych siebie. W pewnym momencie życia i tak najwięcej o nas mówią nasze czyny, osiagnięcia, umiejętności itd.
    Tak, chodziły na wiele zajęć,najwiecej w wieku przedszkolnym (był czas), a oprócz tego masa pojedynczych wyjsć - przyjemnosci. Staralismy sie zawsze o to, żeby ich dzieciństwo było bogate, atrakcyjne, zeby doświadczały masy rzeczy, poznawały, a potem beda wybierać. A, jeszcze chodzą od 2 lat na zajecia gry na keyboardzie. Choć wszystkie zajecia były dla nich atrakcyjne, to trzeba sie było na cos zdecydować. Grają, ale tęsknia za architekturą i przyrodą, ale już nie ma kiedy, i energii by zabrakło. Zrobilismy przerwę. Wrócimy pewnie do architektury. A teraz, niedawno córka na zajeciach w Kalimbie szyła stroj (oczywiscie nie sama, a z dużą pomocą ;) na bal karnawałowy. Kusza nnie takie miejsca, gdzie dziecko uczy sie kreatywnosci, samodzielności.

    OdpowiedzUsuń